Ik ben veranderd ben sinds de start van de opleiding midden september. In het begin heb ik een grote sprong in het diepe gewaagd maar eigenlijk voelt het een beetje als thuiskomen. Mijn medestudenten, leerkrachten en personeel van VIVES hebben me nooit behandeld als een drop-out  maar als een gelijkwaardige leerling. Ik ben iedereen daar zeer erkentelijk voor. Ik mag dan al een sociaal dier zijn, in cijfers ben ik vlug meer dan twintig jaar ouder dan de gemiddelde student. Het eerste semester is voorbij gevlogen door de observatiestage en de hoge hoeveelheid aan werkjes, taken en toetsen. 

 

Ik merk dat hoe meer kennis ik vergaar over mijn twee taalvakken, hoe meer ik begin te letten op eenieders uitspraak, inclusief die van mezelf. Daarom ben ik zeer blij dat ik midden november de kans gegrepen heb om alsnog een observatiestage te volgen in Sint-Pieter Sint-Jozef in Blankenberge. De leerkrachten hebben me ook daar met open armen ontvangen. Ik heb het super boeiend gevonden om te zien hoe goed een paar jonge dames daar Frans  en Nederlands gaven en hoeveel kansen de directeur daar voor hen had open staan. Ik heb er zelfs al officieus een tijdelijke job  als lerares  Frans aangeboden gekregen. Goed voor het ego, maar net nog iets te vroeg. Ik heb erg genoten van de dynamiek in mijn stageschool. Elke leerkracht en medewerker heeft ruim de tijd genomen om mijn vele vragen te beantwoorden. Ik heb daar ook enkele malen kunnen zien met mijn eigen ogen dat éénzelfde les heel anders ontvangen wordt door de leerlingen maar ook dat de houding van de leerkracht zich daar ook tegen wapent en daar handig op inspeelt. Flexibel zijn is geen loos begrip als je leerkracht wenst te worden.

 

Wat me verrast heeft, is de energie en de toewijding die het vraagt om dag in, dag uit klaar te staan voor andermans kinderen. En zijn het niet de leerlingen, dan staan er vergaderingen en  correcties op het programma. Geen verrassing misschien maar mijn leeftijd heeft enkel in mijn voordeel gespeeld: kinderen weten niet goed hoe ze zich moeten gedragen ten opzichte van "die stagiair" dus houden ze zich liever wat gedeisd. De leerkrachten zijn naar mijn gevolg net iets meer open als ik met vragen zit. En ik heb niet geaarzeld om zo veel mogelijk informatie in te winnen over verschillende zaken ... Ik ben met de dag meer overtuigd dat ik het juiste pad heb ingeslaan.

 

Wat ik bij mijn professionele ik over het hoofd heb gezien is de kracht van maturiteit. Terwijl ik vroeger tijdens mijn studies enorm veel stress had, lijkt die stress nu langzaam helemaal weggeëbd. Er is altijd wel een vleugje gezonde spanning als er een mondelinge spreekbeurt is voor Frans bijvoorbeeld maar veel dragelijker dan jaren terug. Verstand komt met de jaren, luidt het gezegde. Ik kan ook beter opbouwende kritiek plaatsen en voel me minder persoonlijk geviseerd. Ook mijn (poging tot) perfectionisme heeft me precies verlaten. Ik juich het alleen maar toe: een volledig afgewerkte  taak verdient meer respect dan eentje waar je nodeloos tijd aan hebt verloren door te veel te blijven hangen in details. Ik wil nog steeds een goed werk afleveren maar ga nu meer uit van mijn eigen sterkte in plaats van mezelf telkens in vraag te stellen. Het is ook die houding die me tot nu toe resultaat opgeleverd heeft.

 

Na de micro-teaching van Frans en Nederlands is me duidelijk geworden dat ik me niet (meer) mag verschuilen achter mijn improvisatietalent. Ik kan me misschien wel uit de meeste zaken praten maar het komt het tempo in de les niet ten goede. Ik zie het jullie lectoren allemaal zo vlot doen en met zo een gemak maar ben er nu achter gekomen dat je dan wel je materie van binnen en van buiten moet kunnen. Nog iets dat ik geleerd heb, is dat ik alles dien uit te schrijven en vandaar stap per stap kan beginnen aan de opbouw van mijn lesvoorbereiding. Wat mijn Frans betreft moet ik bovendien een zekere nonchalance achterwege laten want hierdoor kijk ik te snel over dictee- en grammaticafouten wat gênante schrijffouten tot gevolg heeft. Het komt er op neer om nooit onvoorbereid naar de les te trekken ...

 

Ik zie ook dat er enkele talenten zijn die ik niet behandeld heb in mijn eerdere talentencollage maar die nu misschien toch iets meer op de voorgrond komen. Ik ben een kansengever en probeer iedereen even onbevooroordeeld en oprecht te benaderen. De kan een sierende eigenschap zijn maar iets in me zegt dat ik hier toch de nodige voorzichtigheid aan de dag moet leggen. Voor mij gaan die beschrijving van kansengever en ja-zegger bijna hand in hand. Die laatste eigenschap ervaar ik eerder als een obstakel dan als een talent, zeker bij groepswerkjes. Ik heb de slechte gewoonte om dit alles te combineren met toch die drang om alles te fixen en in orde te brengen.  Krijg ik de indruk dat het niet vooruit gaat, dan neem ik graag het heft in eigen handen onder het motto "wat je zelf doet, doe je beter". Op het einde van de rit doe ik mezelf daar niet echt een plezier mee want ik zou teveel hooi op mijn vork willen nemen enkel en alleen om het gevoel van controle te kunnen krijgen. Als laatste werkpuntje dien ik te erkennen dat ik een typische zichtbare presteerder  ben die graag geapprecieerd wordt voor elke geleverde inspanning.  Er is nog werk voor de boeg maar gelukkig is leren en anderen leren om te leren een voortdurend, kronkelend pad naar boven dat immer evolueert.