Het is bijzonder triest om dit op te schrijven, maar eigenlijk heb ik nooit lang stilgestaan bij de specifieke taken van een leerkracht als opvoeder en begeleider van leer- en ontwikkelingsprocessen. Enerzijds kan je stellen dat het een vanzelfsprekendheid is: iedere leerkracht dient het als zijn roeping te beschouwen dat hij zijn leerlingen onderwijst onder de best mogelijke omstandigheden, met alle middelen waar hij toegang tot heeft. Anderzijds is het (een beetje) naïef om te veronderstellen dat een leerkracht met één enkele oogopslag een helikopterblik kan werpen op zijn leerlingen en zonder verpinken een juiste inschatting kan maken hoe hij de klas het best benadert om het meeste uit de leerlingen te halen en ervoor te zorgen dat diezelfde leerlingen ook sowieso alle leerdoelstellingen gaan behalen op het einde van hun middelbare schoolcarrière.

Alles lijkt wel vanzelfsprekend in de scholen waar ik heb stagegelopen. De maatregelen die genomen worden een automatisme. Je moet al een getraind oog hebben om te zien dat er hier principes van UDL worden toegepast. Het enige dat opvalt zijn de paar leerlingen die uit de toon vallen omdat ze bijvoorbeeld helemaal alleen vooraan in de klas zitten, of een laptop gebruiken om notities te maken. Ik vind het best bijzonder dat het niet opvalt dat er in één klas wel vijf verschillende stoornissen zijn die verschillende leerlingen treffen. De leerkrachten zelf maken er ook totaal geen spel van, alhoewel het toch een andere benadering vergt van de lesgever. Een leerkracht moet zijn leerstof heel goed onder de knie hebben, anders is er geen mentale ruimte om rekening te houden met de verschillende noden die er in de klassen zijn.