Een eerste artikel dat ik wil beschrijven gaat over het gebruik van de smartphone in scholen (bijlage 1 onderaan).  In Frankrijk is er een totaalverbod van kracht sinds dit schooljaar. Hier in Vlaanderen zijn we nog niet zover. Op sommige scholen heerst er een totaalverbod, bij anderen mag het toestel enkel gecontroleerd gebruikt worden. Er wordt onder andere gepeild naar het standpunt van enkele jongeren. De geïnterviewde jongens hebben er geen probleem mee om hun toestel af te geven of op te bergen, en melden dat de smartphone zelden wordt gebruikt in de les behalve als er een quiz is zoals Kahoot of als er een pc ontbreekt en de leerling haar of zijn taak niet zou kunnen uitvoeren. Het artikel vermeldde ook dat het stiekem gebruik ervan afgestraft zou worden door de leerkracht die als straf een schrijfopdracht toewijst aan het slachtoffer. Er wordt ook gepleit dat leerlingen en leerkrachten mee samen het gsm-beleid van een school uitstippelen.In dit voorbeeld zie ik twee vormen van behaviorisme: enerzijds de klassieke conditionering en anderzijds de operante conditionering. Daar waar de bel 's morgens gaat en de leerling automatisch zijn gsm weg legt voor de start van het school, spreken we van de klassieke conditionering.  De bel is de geconditioneerde stimulus die zorgt voor de geconditioneerde respons. De leerkracht die een schrijfopdracht uitdeelt aan de leerling die stiekem tijdens de les met zijn gsm speelt is een goed voorbeeld van operante conditionering waar het ongewenst gedrag bestraft wordt en de smartphone afgenomen wordt. Tot slot kan door de leerling te laten meedenken in het gsm-beleid een deductieve denkwijze afgeleid worden met een trial-and-error-systeem maar tegelijkertijd kan het contrafactisch denken gestimuleerd worden voor een visie op lange termijn. 

Een tweede casus die ik wens te benaderen gaat over peer-support door medeleerlingen (bijlage 2 onderaan). In de drie artikelen wordt het belang uit de doeken gedaan van het hebben van vertrouwensleerlingen op school bij wie leerlingen terecht kunnen met problemen. Die peer-supporters hebben op hun beurt ook een klankbord nodig en dat zijn dan leerlingbegeleiders.  Uit onderzoek en ervaring door twee jonge studenten pedagogie is immers gebleken dat jongeren meer naar elkaar luisteren dan naar volwassenen. Hun ondervindingen zijn gebundeld in een boek met de titel "Oe ist?". Het project slaat aan in West-Vlaanderen en draait rond het feit dat het welbevinden van de jeugd verbetering verdient net als het voorkomen van pesten op school, en dit alles gedragen door medeleerlingen. Peer-support zie ik als een vorm van continue evaluatie van leerlingen door leerlingen om elkaar het juiste duwtje in de rug te geven en bij te sturen waar nodig.

Een laatste artikel bevindt zich in de zone van de vroege adolescentie of puberteit en spreekt over het belang van het hebben van een beste vriend wanneer een kind de stap zet van lager naar middelbaar onderwijs (bijlage 3 onderaan). Het geschreven stuk is er echter nog niet uit of het feit dat je een beste vriend hebt, ervoor zorgt dat je goede punten op school haalt of dat het feit dat je je goed  in je vel voelt, ervoor zorgt dat het met die vriendschappen ook goed zit  en dat je daardoor je hoofd vrij hebt om betere prestaties af te leveren. Wat wel vast staat is dat scholen ervoor moeten zorgen dat zeker die jonge kinderen de mogelijkheid  moeten krijgen om vele sociale contacten te onderhouden. 

Bijlage 1. "Aan, uit of weg: wat met de smartphone?", De Morgen (5 september 2018)

Bijlage 2. "Vertrouwensleerlingen moeten pesten verhinderen", KW (28 september 2018)

                 "Heleen helpt jongeren die worstelen met zichzelf", KW (19 oktober 2018)

                 "Peer-supporters krijgen diploma", Het Nieuwsblad (2 november 2018)

Bijlage 3. "Vriendschap is: op school samen goede punten halen", De Morgen (2 oktober 2018)