Het is een interessant artikel omdat het inspeelt op vragen die je zelf als leerkracht kan krijgen van ouders en/of leerlingen. Veel mensen hebben de neiging om mensen in hokjes te steken, en dat geldt ook voor zaken waarmee ze niet genoeg vertrouwd zijn.

 

Tijns en Aravena schetsen kort waar dyslexie voor staat, en benaderen de erfelijkheid. Voorts kijken ze of dyslexie enkel een cognitieve waarneming is of dat er misschien een alternatieve verklaring is.

 

Maar de grootste aandacht gaat naar acht feiten of fabels die geduid en verklaard worden. Met alles wat er in onze syllabus staat, kan je de meeste zaken wel plaatsen maar ik vond de volgende drie stellingen toch frappant:

• Kinderen met een migratieachtergrond krijgen minder vaak een diagnose van dyslexie.
• Je kan op basis van een IQ-test zien of er bij iemand sprake is van dyslexie.
• Als we gewoon goed leesonderwijs geven, dan is er helemaal geen dyslexie meer.

De auteurs verwijzen deze drie stellingen naar fabeltjesland. Ik vind het nuttig om de uitleg te hebben gelezen, zodat ik niet van mijn stoel val als die vraag op een dag op mijn bord belandt.