Volgens mij zegt het gedrag dat je stoort in de eerste plaats iets over jezelf. Ofwel zijn het eigenschappen die je nooit wenst te bezitten, ofwel zou je al blij zijn met een fractie van die kwaliteiten.

 

En eerste iets waar ik mij aan erger is fanatiek zijn. Ik krijg de kriebels van mensen die zich heiliger dan de Paus gedragen. Meestal gaat het hier om eenrichtingsverkeer. Ook al kan ik (een beetje) bewondering opbrengen voor het vuur dat er in die mensen brandt voor hun vak, als de slinger te veel doordraait, moet het voor mij niet meer. Zo ben ik tijdens mijn studies rechten ooit voor een opdracht naar een lezing geweest over dierenrechten die georganiseerd werd door Gaia. De toen bevlogen Michel Vandenbosch was er aanwezig. Hij was zo fanatiek dat zodra hij voelde dat je geen volle 100% achter zijn zaak stond, hij je geen blik waardig achtte. Het was dan wel niet tijdens deze opleiding, maar een eerdere, waar ik dit voorbeeld vandaan haal. De kernkwaliteit in dit verhaal is “overtuiging”. Hier kan ik wel achter staan. Als je zeker bent van je verhaal, dan kan je immers ook mensen overtuigen. Zeker als leerkracht is dit een belangrijke eigenschap, en het fanatiek zijn een valkuil waar snel ingetuimeld kan worden. Nog beter, in mijn ogen, is de uitdaging die erachter ligt: wees hulpvaardig. Dit is een gouden kwaliteit voor een leerkracht. Het maakt niet uit voor de hoeveelste keer je de regel van ’t kofschip moet uitleggen, … als de leerlingen het met de achtste keer doorhebben, gaat de spelling van werkwoorden plots veel vlotter gaan. Natuurlijk moet ervoor gewaakt worden dat er geen “je m’en fou“ -houding als tegenreactie op het overtuigen komt. Als je merkt als leerkracht dat leerlingen van het eerste middelbaar de werkwoorden “être & avoir” nog niet vlekkeloos kunnen vervoegen, mag je niet bij de pakken blijven zitten en laten begaan. Fouten dienen steeds gecorrigeerd te worden. Maar niet op een autoritaire toon, eerder met een enthousiaste overtuigende kwinkslag.

 

Ook aan pietluttig gedrag heb ik een broertje dood. Ik heb een stageleerkracht gehad die zich blauw geërgerd heeft aan het feit dat mijn PowerPointpresentaties niet altijd goed werkte. Zoals een goede mentor wees ze me erop dat ik altijd en zo veel mogelijk de leerstof en de werkmiddelen op voorhand moet uittesten… Maar ik heb thuis geen beamer, dus dat maakt het niet echt doen- en haalbaar. Ik heb haar dat ook gezegd. Het feit dat ik beter met Keynote werkte, daar hebben andere mentoren me op gewezen. Maar ondanks pogingen van mijn kant uit, ging dit niet echt bij mij. Dus heb ik geroeid met de riemen die ik op dat moment had, wetende dat die opmerking er elke keer ging bijzitten. Zoals ik eerder ook al aangehaald heb in de vorige opdracht is nonchalance de allergische tegenpool. Waarschijnlijk ook daarom dat ik een beetje een gewrongen gevoel had met die mentor, ook al was zij een bron van informatie en inspiratie, eerlijk waar. Maar ik heb nogal een nonchalant karaktertrekje… en dat botst nogal met muggenzifterij… Van de andere kant wou ik dat ik meer zorgvuldig tewerk zou gaan. Deze kernkwaliteit bezaten eigenlijk al mijn mentoren. Iedereen was heel goed voorbereid en ik heb het gevoel gekregen dat ze allemaal veel tijd hebben gestoken om hun syllabi altijd actueel te houden. Een degelijke voorbereiding wijst eveneens op een zorgvuldig iemand. Hier zit denk ik mijn achillespees. Dit is mijn grootste stagewijsheid geweest die ik zeker en vast ga meenemen naar het volgende schooljaar. Mijn mentoren bezatten ook de kracht van de uitdaging en gaven mij de indruk dat ze allemaal ook een zeker losheid in de klas konden brengen en houden. Een grapje hier en daar, kon altijd. Natuurlijk komt dit het klasmanagement alleen maar ten goede! De boog kan immers niet altijd gespannen staan.

 

Tot slot verdraag ik moeilijk zweverig gedrag van mensen. Dat dit een allergie is, spreekt voor zich. Iemand die zonder realiteitsbesef (halve) waarheden zit te verkondingen, gehuld in een wolkje van hoogdravendheid, zal bij mij niet ver geraken. Er zijn altijd medestudenten die precies van een andere planeet komen. Dat is leuk voor even, maar niet om wekelijks mee geconfronteerd te worden. Ik ervaar dit als zeer vermoeiend. Die personen krijg je immers niet van hun wolk af en o wee als ze dan eens bruusk vallen. Dan word je precies in de armen geduwd van die andere valkuil, namelijk afstandelijkheid. Het vuur spuit uit de ogen van de misnoegde zweveraar en plots ben je die persoon geen blik meer waardig. Pff… Ik ben niet eens een West-Vlaming ‘pur sang’ maar ik kan wel zeggen dat ik de kernkwaliteit nuchterheid een groot hart toedraag. Geef mij maar de feiten zoals ze zijn, willens nillens. Ik apprecieer dat de algemene stijl van de leerkrachten aan Vives er eentje is die nuchterheid vooropstelt. Er worden geen wonderen verwacht van de studenten, maar er wordt wel consequent en zonder hoog draverij lesgegeven.