Ik heb drie artikelen geselecteerd die inspelen op de huidige positie van de leerkracht.

Een eerste artikel spreekt over het feit dat leerkrachten niet meer toekomen tot hun kerntaak, namelijk onderwijs geven aan leerlingen. Er moeten te veel zakengedaan worden voor en na die kernopdracht. Te veel administratie. Te veel zorgtaken. Dit is voor veel onderwijzend personeel reden om over te gaan tot een algemene onderwijsstaking.

Het tweede artikel praat over wat de ervaring van de lezer is over het onderwijs. De invalshoeken van de leerkracht, de leerling, de schooldirecteur en anderen wordt bekeken. Vanuit de hoek van de leerkracht klinkt het dat leerlingen te veel gepamperd worden. Ouders willen hun kinderen koste wat kost in het aso houden. Wat ook meermaals naar bovenkomt drijven is het gemis aan respect voor de leraar. Leraren moeten zich continu verantwoorden bij Jan-en-alle-man. Combineer die twee zaken: gebrek aan respect en het voortdurend geviseerd worden vanuit alle hoeken, dan het mag niet verbazen dat burn-outs om de hoek liggen. Wat eveneens in het oog springt, is het feit dat de leraar het gevoel krijgt dat voor leerlingen het voldoende is om ‘er door te zijn’.

Onder meer door enkele schooldirecteurs wordt er een pleidooi gehouden voor co-teaching. Ook wordt hardop de vraag gesteld of die hervormingen nu alstublieft wat grondiger en meer verfrissend mogen zijn. Moet de politiek niet eens zichzelf in vraag stellen en kijken of het kiezen pro vaardigheden en minder de nadruk leggen op kennisoverdracht wel zo goed is gebleken… De leerling zelf mag in dit artikel niet ontbreken. Hier zie je dat de eigen situatie centraal staat: wat is er goed voor mij? Welk individueel traject past er het best voor mij? Er wordt veel gesproken over de nadruk die ligt op het welbehagen van de leerling, maar de leerling ziet enkel externe druk en snakt naar een oprechte leermotivatie.

In het laatste artikel wordt de organisatie “Teach for Belgium” toegelicht, als visie voor onderwijs in de 21ste eeuw. “Teach for Belgium” wil jonge, afgestudeerde leerkrachten helpen met vorming en persoonlijke ondersteuning om les te gaan geven in scholen met kansarme leerlingen. De organisatie zetelt voornamelijk in Wallonië en Brussel, doch er zijn zo een 28 Vlaamse scholen waar de organisatie wel voet aan wal heeft. Teach for Belgium heeft het doel om alle leerlingen dezelfde slaagkansen aan te bieden , ondanks hun socio-economische achtergrond. De leerkracht wordt door de vereniging ook heel goed ondersteund en kan gebruikmaken het boek “Teach Like a Champion” waar veel didactische hulpmiddelen worden aangereikt. De organisatie wil met hun schouders onder onderwijs te steken er onder meer ook voor zorgen dat het afhaken van jonge leerkrachten zoveel mogelijk vermeden worden door de nodige feedback te geven aan hun teamleden.

Als we de syllabus bekijken dan wordt er in theorie sterk gepleit voor een heterogene klas die zorgt voor een cognitief sterke klasgroep, maar in de praktijk blijkt dat als de groep cognitief zwakkere leerlingen te overweldigend is (cf. M-decreet), en de socio-culturele omgeving te nood behoevend, dat zelfs dat groepje cognitief sterke leerlingen het niveau van de klas niet kunnen omhooghalen.

In de syllabus wordt eveneens gewezen op de rol als leerkracht waar je als leerkracht respect toont voor je leerlingen en dat respect bevordert. In het voorbeeld van “Teach for Belgium” werkt de leerkracht met schouderklopjes. Volgens diezelfde leermethode start het begin van de les ook met herhalingsoefeningen die iedereen dient te maken, waarvan sommigen deze dienen op te lossen op het bord zelf. Op deze manier wordt ook de zelfstandigheid en het verantwoordelijkheidsgevoel bij de leerlingen gestimuleerd. Alles wordt er dus aan gedaan om een goed klasklimaat te ontwikkelen door de betrokken leerkracht.

Wat de leerlingen vandaag de dag een beetje missen, zo interpreteer ik het tweede krantenartikel, blijken de ABC-basisbehoeften te zijn. Leerlingen voelen zich niet altijd aanvaard zoals ze zijn en voelen niet de nood om een bepaald gewenst resultaat neer te zetten. Helaas. Leerlingen hebben opnieuw nood aan die ‘vitamines om te kunnen groeien’. Wat de syllabus er goed aan toevoegt is dat ook ouders en leerkrachten diezelfde vitamines nodig hebben. De eerste twee artikelen bevestigen dat.

Jammer genoeg lees ik dat leerlingen precies niet meer boven de externe en geïntrojecteerde motivatie uitkomen… En diegenen die dan wel willen streven naar een intrinsieke regularisatie en een vorm van zelfstudie voorstellen, worden tegengehouden uit angst dat iedereen onder het mom van zelfstudie, niet meer zou bezig zijn met studeren, kortweg.