Het eerste talent dat er mij te binnenschoot was daadkracht of doorzettingsvermogen. Als ik ergens mijn zinnen op heb gezet, dan laat het mij niet los. Zo heb ik het bijvoorbeeld ooit eens in mijn hoofd gehaald dat ik een bepaald tennisklassement kon behalen. Nu moet je weten dat ik altijd maar een C34/4 oftewel een niet-geklasseerde speelster ben geweest… Ik heb in dat seizoen net zoveel matchen gespeeld en gewonnen totdat ik effectief C30 was… En daarna heb ik mijn raket niet meer aangeraakt. Natuurlijk is de valkuil dat er doorgedramd wordt. Een mantra hebben is goed maar als je per se een doel wilt bereiken, ten koste van alles, dan heeft dat ook geen zin. In mijn eerste licentie rechten had ik naar de paasvakantie een paar examens opstaan waaronder strafrecht. Ik voelde me al een tijdje niet goed, maar ben door blijven leren, totdat mijn lichaam totaal geblokkeerd is en ik in het ziekenhuis ben beland. Om een lang verhaal kort te maken, die examens waren geen succes. De voorbereiding ook niet. En het is zeker waar dat de grote uitdaging voor mij geduld hebben is. Het is een trekje dat in de familie zit; ik zie het bij mijn moeder en bij mijn oudste zoon. Ik lees heel graag non-fictie. Als ik begonnen ben met een reeks, dan kan ik niet wachten op het vervolg. Ik check dan alle mogelijke boekensites om te kijken wanneer het vervolg uitkomt en het zweet kan zelfs onder mijn oksels komen in de dagen voor de lancering van het boek. Je begrijpt wel dat als ik het boek eenmaal in handen heb, het ook meteen uit moet… Maar inderdaad als het allemaal te veel wordt, kan de allergie zich uiten in passiviteit. Als ik dan toch niet de daad bij het woord kan voegen, en geduld noch drammen helpt, dan kan ik vervallen in een patattenzak. Zoals bij dat tennissen en dat doel dat ik in mijn hoofd heb, wel niets kon dat voor mij nog overtreffen dus kon ik mij ook niet meer opladen om nog een raket in de hand te nemen en het plein op te gaan.

 

Het tweede talent is mijn zelfzekere werkhouding. Op stage heb ik af en toe te horen gekregen dat ik zelfzeker voor de klas stond. Dit is zeker niet mijn grootste talent. Mij zal je bijvoorbeeld nooit in de valkuil van arrogantie zien vervallen. Ik weet van mezelf dat ik geen Ronaldo-ambities in mij heb, alhoewel ik wel het grootste respect heb voor de profvoetballer die hij is. De uitdaging die daaruit voortkomt is een bescheiden houding aannemen. Ik heb tijdens mijn stage geprobeerd om tegenover mijn klasmentoren een bescheiden houding aan te nemen. Ik ben hier immers om iets te leren, en heb nog een lange weg te gaan vooraleer ik leerkracht zal zijn. Het grote gevaar hier is middelmatigheid. Niet iedereen kan een sterartiest zijn, maar dat zou niemand moeten tegenhouden om toch het beste uit zichzelf te halen. Bij momenten probeer ik dat zeker, want die allergie die middelmatigheid is, blokkeert jezelf om niet alles uit het leven te halen, vind ik.

 

Een derde talent is mijn inlevingsvermogen. Tijdens de les Nederlands hebben we een gedicht te horen gekregen en we moesten vertellen waar dat gedicht volgens ons over ging. Ik zag het als dronkenmansgelal. Het bleek de blik van een kind op de wereld te zijn… Een beter voorbeeld zal zijn dat ik mij heel goed in een ander zijn situatie kan inleven, meestal als er wat mindere dingen in het leven van vrienden of kennissen gebeuren, dan zal ik een van de eersten zijn om bij tijd en stond een kort berichtje per sms te versturen. Een groot gevaar hierbij is de valkuil van de opoffering. Het is zoals mijn vader vroeger zei: “Het is niet omdat een aap in een put vol drek springt, dat hij dat ook moet doen”. Het is bewonderingswaardig om je in te leven in een bepaalde situatie, maar je moet je eigen geluk niet opofferen om iemand anders een (tweede) kans te geven. Voor mij een zeer groot werkpunt is het loslaten. Omdat ik mij nogal goed kan inleven, durft mijn dichte omgeving me vaak niet alles te vertellen. Ik heb bij scha en schande geleerd dat je sommige zaken moet loslaten, maar gemakkelijk is dat niet. Bij intermenselijke relaties, heb ik soms dierbaren hoger ingeschat dan nodig… Het is hard om te aanvaarden dat sommige mensen het niet verdienen om door jou op een verhoogstuk te worden geplaatst. Een mens is echter altijd een beetje Ying en Yang. De allergie die nonchalance heet, is me echter ook niet vreemd. Er zijn momenten dat voornamelijk kledij en voorkomen me gestolen kunnen worden. Hoe mensen me op het eerste gezicht zien en benaderen, kan me gestolen worden. Dit is echter geen mooie eigenschap, want het is altijd belangrijk om verzorgd en netjes voor de dag te komen. Hiermee toon je respect voor jezelf en je omgeving. Maar op een mindere dag, sluipt die nonchalance toch vlug in mijn kleren…

 

En tot slot kan enthousiasmeook een van mijn talenten zijn. Heb ik een goed boek gelezen en of prachtig toneelstuk gezien, zoals nu als culturele activiteit voor het vak Nederlands Lesinhoud 2het wondermooie Gitte van theater FroeFroe, dan kan ik onmogelijk stoppen met de loftrompet te blazen, dagen aan een stuk… tot spijt van wie het benijd. Ik herken me eigenlijk in praktisch het volledige kwadrant. Alleen de uitdaging is me wat vreemd: realisme. Voor mij is het niet altijd mogelijk om een realistische kijk op de feiten te hebben. Ik verbloem nogal graag of tegenovergesteld, verdonkeremaan. Dus de uitdaging is er eentje om u tegen te zeggen, voor mij persoonlijk. Wat snap ik dan weer wel? De valkuil van de impulsiviteit. Zonder veel na te denken een kledingshop binnenstappen en dan pas na de aankoop beseffen dat ik beter voordien de stand van mijn zichtrekening zou hebben geconsulteerd (of een beetje geduld aan de dag hebben gelegd, om te wachten op de solden, …). Tot slot is de allergie van het pessimisme ook vertrouwd terrein voor mij. Na honderden sollicitaties in de culturele sector te hebben verstuurd, zonder of met amper resultaat, ben ik toch een poos zeer zwartgallig geweest wat mijn professionele carrière betrof.